Polowanie na lisy było i jest do dziś ulubionym sportem Anglików. Lisa ściga złaja foxhoundów, a za nimi pędzi kawalkada jeźdźców. Wydaje się, że lis opada z sił, psy nie mogą się już doczekać, aż zamknie się śmiertelny krąg wokół niego, kiedy nagle sytuacja się zmienia. Lis znika, jakby go ziemia pochłonęła — dopadł zbaw­czej dlań nory. Rozczarowana sfora daremnie szuka wokół zgubionego tropu. Jeźdźcy zbliżają się, jeden z nich zeskakuje z konia, wyjmuje z troków małego czarnobiałego pieska i wpuszcza go do nory. Wkrótce z głębi dochodzi wściekłe prychanie lisa i wnet wyskakuje on z nory. Złaja foxhoundów podejmuje trop i pogoń jest kontynuowana.
Bez tego małego pieska pogoń za lisem zakończyłaby się niepowodzeniem. Dlatego właśnie wyhodowano specjalnego psa, który mógłby podążać za lisem do nory bez obawy przed panującymi w niej ciemnościami i który bez namysłu wdaje się w walkę z drapieżnikiem, wiedząc że jest to bój o życie. Tym psem jest foksterier. Już sama nazwa mówi o jego przeznaczeniu: fox — lis, terra — ziemia. O pochodzeniu foksteriera nie wiadomo nic bliższego. Przyjmuje się, że powstał on przez skrzyżowanie kilku ras terierów, jak black and tan terrier, bulterrier i inne. Jest rzeczą pewną, że już w połowie ubiegłego stulecia istniała dobra baza hodow­lana i wkrótce stał się on najulubieńszym psem w Anglii. Stamtąd zaczął się jego zwycięski pochód przez wiele krajów świata.
Pierwotną postacią jest foksterier gładkowłosy, a dopiero później wytworzono szorstkowłosego poprzez celową selekcję okazów szorstkowłosych, przez pielęgno­wanie szaty (trymowanie) i prawdopodobnie przez krzyżowanie z innymi rasami terierów o długim, szorstkim włosie. Foksterier szorstkowłosy wkrótce wyparł gład-kowłosego, gdyż dzięki pielęgnowaniu szaty zyskał na wyglądzie. Prawdopodobnie grzbiet uległ skróceniu, kufa i szyja zostały wydłużone, a gruba sierść z gęstym podszyciem dawała dobrą osłonę przed wpływami atmosferycznymi. Foksterier jest psem o wybitnych zaletach myśliwskich, użytecznym nie tylko w norze, lecz także w pracy na ziemi jako szperacz lub gończak, a także jako posokowiec oraz w pracy w wodzie. Ma wrodzoną pojętność, aportuje, wszystko aż do lżejszego zająca włącznie, ma zamiłowanie do wody oraz jest niezwykle cięty na drapieżniki i szkodniki. Jeśli jest dobrze ułożony, staje się niezawodnym pomocnikiem myśli­wego. Zarówno foksterier szorstkowłosy, jak i gładkowłosy mają te same właściwoście, nie ma żadnych różnic w charakterze. Jest tylko kwestią gustu, na którego się zdecydować.
Do niedawna wolno było krzyżować obie odmiany, wskutek czego powstało wiele okazów o typie przejściowym. W wyniku tego krzyżowania obie rasy nie oddaliły się od siebie, lecz wyrównywały się zarówno w eksterierze (poza szatą), jak i w cechach użytkowych oraz w usposobieniu. Obiecnie krzyżowanie tych ras jest już niedozwolone.
Foksterier dzięki swej popularności, która około 1930 r. osiągnęła szczyty, rozpo­wszechnił się na całym świecie. Merkantylni hodowcy wykorzystali modę na tego psa myśliwskiego, wskutek czego został zdegradowany do roli psa domowego i wy­obcowany z łowiectwa. Mimo to wielu myśliwych dochowało mu wierności i w specjalistycznych hodowlach utrwalono jego zalety łowieckie, które cechują dobre­go foksteriera myśliwskiego. Wprowadzenie prób myśliwskich dla foksterierów daje pewną rękojmię, że zachowają się one również jako psy myśliwskie.