psie sprawy
wrz 27 2009
Polowanie na lisy było i jest do dziś ulubionym sportem Anglików. Lisa ściga złaja foxhoundów, a za nimi pędzi kawalkada jeźdźców. Wydaje się, że lis opada z sił, psy nie mogą się już doczekać, aż zamknie się śmiertelny krąg wokół niego, kiedy nagle sytuacja się zmienia. Lis znika, jakby go ziemia pochłonęła — dopadł zbawczej dlań nory. Rozczarowana sfora daremnie szuka wokół zgubionego tropu. Jeźdźcy zbliżają się, jeden z nich zeskakuje z konia, wyjmuje z troków małego czarnobiałego pieska i wpuszcza go do nory. Wkrótce z głębi dochodzi wściekłe prychanie lisa i wnet wyskakuje on z nory. Złaja foxhoundów podejmuje trop i pogoń jest kontynuowana.
Bez tego małego pieska pogoń za lisem zakończyłaby się niepowodzeniem. Dlatego właśnie wyhodowano specjalnego psa, który mógłby podążać za lisem do nory bez obawy przed panującymi w niej ciemnościami i który bez namysłu wdaje się w walkę z drapieżnikiem, wiedząc że jest to bój o życie. Tym psem jest foksterier. Już sama nazwa mówi o jego przeznaczeniu: fox — lis, terra — ziemia. O pochodzeniu foksteriera nie wiadomo nic bliższego. Przyjmuje się, że powstał on przez skrzyżowanie kilku ras terierów, jak black and tan terrier, bulterrier i inne. Jest rzeczą pewną, że już w połowie ubiegłego stulecia istniała dobra baza hodowlana i wkrótce stał się on najulubieńszym psem w Anglii. Stamtąd zaczął się jego zwycięski pochód przez wiele krajów świata.
Pierwotną postacią jest foksterier gładkowłosy, a dopiero później wytworzono szorstkowłosego poprzez celową selekcję okazów szorstkowłosych, przez pielęgnowanie szaty (trymowanie) i prawdopodobnie przez krzyżowanie z innymi rasami terierów o długim, szorstkim włosie. Foksterier szorstkowłosy wkrótce wyparł gład-kowłosego, gdyż dzięki pielęgnowaniu szaty zyskał na wyglądzie. Prawdopodobnie grzbiet uległ skróceniu, kufa i szyja zostały wydłużone, a gruba sierść z gęstym podszyciem dawała dobrą osłonę przed wpływami atmosferycznymi. Foksterier jest psem o wybitnych zaletach myśliwskich, użytecznym nie tylko w norze, lecz także w pracy na ziemi jako szperacz lub gończak, a także jako posokowiec oraz w pracy w wodzie. Ma wrodzoną pojętność, aportuje, wszystko aż do lżejszego zająca włącznie, ma zamiłowanie do wody oraz jest niezwykle cięty na drapieżniki i szkodniki. Jeśli jest dobrze ułożony, staje się niezawodnym pomocnikiem myśliwego. Zarówno foksterier szorstkowłosy, jak i gładkowłosy mają te same właściwoście, nie ma żadnych różnic w charakterze. Jest tylko kwestią gustu, na którego się zdecydować.
Do niedawna wolno było krzyżować obie odmiany, wskutek czego powstało wiele okazów o typie przejściowym. W wyniku tego krzyżowania obie rasy nie oddaliły się od siebie, lecz wyrównywały się zarówno w eksterierze (poza szatą), jak i w cechach użytkowych oraz w usposobieniu. Obiecnie krzyżowanie tych ras jest już niedozwolone.
Foksterier dzięki swej popularności, która około 1930 r. osiągnęła szczyty, rozpowszechnił się na całym świecie. Merkantylni hodowcy wykorzystali modę na tego psa myśliwskiego, wskutek czego został zdegradowany do roli psa domowego i wyobcowany z łowiectwa. Mimo to wielu myśliwych dochowało mu wierności i w specjalistycznych hodowlach utrwalono jego zalety łowieckie, które cechują dobrego foksteriera myśliwskiego. Wprowadzenie prób myśliwskich dla foksterierów daje pewną rękojmię, że zachowają się one również jako psy myśliwskie.